CorporatieGids Magazine

MAART 2024 I 79 78 I CORPORATIEGIDS MAGAZINE Column Met grote mandaten komen grote camera’s Op je 50e aan een nieuwe baan beginnen in een totaal nieuwe werkomgeving. Het is nogal wat. Toch zie ik veel parallellen tussen de corporatiesector en politiek Den Haag. Ook val ik af en toe van de ene verbazing in de andere. Bijvoorbeeld over de grote verzameling procedures. “Straks weet je niet beter,” sprak een ervaren Tweede Kamerlid mij bemoedigend toe. Daar geloof ik dus weinig van. Het deel van je brein dat ingewikkelde procedures moet snappen is bij mij schijnbaar kapot. Mijn favoriete procedures hebben twee stappen: 1. Je hebt een goed idee. 2. Je voert het uit. Zo werkte ik als manager in de corporatiesector. Later, toen ik bestuurder werd, kwam daar nog een derde stap bij: 3. Je verantwoordt je in alle toonaarden tegenover toezichthouders in-, en extern, tegenover belanghouders en belanghebbenden. Dat doe je op tijd, volledig, in twee decimalen achter de komma en voor de zekerheid herhaal je stap drie zodat je zeker weet dat je je goed genoeg verantwoord hebt: wat was je van plan, heb je het gehaald. Zo ja, waarom? We willen zeker weten dat het geen toevalstreffer is. Zo nee, waarom niet, hoezo niet, wanneer dan alsnog? Met grote mandaten komt een even zo grote plicht om je te verantwoorden. Niks mis mee. Dat verandert voor mij in de basis niet als je kamerlid bent. Er komt overigens wel een dimensie bij: de krant lezen wordt saaier. Je leest nieuws waar je al minstens enkele uren kennis van hebt omdat je dat nieuws zelf gemaakt hebt. Overal in het Tweede Kamergebouw lopen leden van de pers. Soms alvast maar met draaiende camera’s. Dat is wennen. Wat wel weer vertrouwd aanvoelt is continu benaderd worden vanwege de grote mandaten die je hebt. Als Tweede Kamerlid gaat het om: budgetrecht, amenderingsrecht en ook het recht zelf een wet te maken of de regering ergens toe op te roepen met een motie, etc. En ook in deze wereld geldt dat iedereen precies weet hoe ik mijn mandaten moet inzetten. Alleen wil de één naar links en de ander naar rechts. Ook dan helpen de lessen als corporatiebestuurder erg goed. Want, ik luister naar iedereen, wil me overal over verantwoorden, maar besluiten nemen dat doe ik toch echt zelf. Zonder last of ruggenspraak. Het enige gekke is dat ik nu aan niemand direct verantwoording afleg. Dat is dus een heel groot verschil met bestuurder zijn in de corporatiesector. In Den Haag lijkt te gelden: met grote mandaten komen grote camera’s. Dat lijken de equivalenten van de maandrapportages, kwartaalrapportages en jaarverslagen. De equivalenten van sturing en verantwoording. En, als je het niet goed gedaan hebt, dan merk je het wel bij de volgende verkiezingen… Het is een ouderwets beloning- en straf- mechanisme. Maar na de nodige jaren corporatiesector is verantwoorden simpelweg deel geworden van mijn autonome zenuwstelsel. Het gaat helemaal vanzelf: met grote mandaten komt een grote drang om te verantwoorden. Niks mis mee. Sterker nog, zo maak je verbinding heb ik gemerkt. En als we iets goed kunnen gebruiken in onze samenleving momenteel dan is het verbinding. Vanuit die verbinding kun je samen elke uitdaging aan. En uitdagingen, ja die hebben we momenteel bij de vleet. Merlien Welzijn schrijft op persoonlijke titel. In het dagelijks leven is ze kamerlid van NSC. Hiervoor was ze directeur-bestuurder bij Woonpartners Midden-Holland.