• Home
• Nieuws

Column: Vuile gordijnen

Geplaatst door CorporatieMedia op Tuesday 25 February 2020

‘Je moet je gordijnen wassen’, sprak de moeder tegen haar zoon die tegenover haar woonde. ‘Het wordt steeds erger. Het wordt één grote grijze bende.’ ‘Ik schaam me voor je!’ Fulmineerde ze verder. ‘Alle buren hebben het over jouw gordijnen. Doe er wat aan!’

De zoon weet wel beter. Moeder wordt oud. Ze zit te veel thuis. Gaat om met een steeds kleinere groep mensen. Deze mensen denken allemaal hetzelfde als moeder. 

Hij komt steeds minder vaak aan de overkant. 

Zijn gordijnen zijn brandschoon. Hij wast ze elke maand. Hij zegt hier niets over tegen z’n moeder. Heeft geen zin. Laat haar maar. Want de gordijnen zijn niet het probleem. Het is het raam van moeder dat steeds vuiler wordt. Haar raam is het probleem en niet zijn gordijnen dus!

Marilieke Engbers van de VU Amsterdam deed in opdracht van de Autoriteit Woningcorporaties (AW) onderzoek naar lang zittende bestuurders bij woningcorporaties. De AW veronderstelt dat een lange zittingsduur risico’s met zich meebrengt. 

De onderzoekster van de VU trok een andere conclusie. Niet zo zeer de zittingsduur is het probleem. Maar bestuurders en toezichthouders ontwikkelen een vorm van ‘paradigmaverkleving’, volgens haar. Een mooi woord voor kijken door en vuil raam waardoor je conclusies trekt die niet kloppen. En vervolgens vasthoudt aan deze visie. Als corporatie koersen op ongeluk in plaats van maatschappelijke waarde creatie. 

Ik heb me ook wel eens afgevraagd of ik last heb van paradigmaverkleving. Uiteraard zonder dit woord te kennen. Met Domesta zijn we de afgelopen vijf jaar druk geweest om het wonen betaalbaar te houden. We voerden allerlei maatwerk in om mensen uit de financiële problemen te houden. We zijn gestopt met huisuitzettingen. 

Deze strategie opent deuren naar netwerken die ook met dit thema aan het werk zijn. Zo kom je op bijeenkomsten over armoede. Ga je naar workshops over het thema. Op zoek naar je eigen gelijk.

Tot een moment op twitter dat ik iemand zag reageren op een nieuwsbericht over armoede met #achterstandsindustrie. Met andere woorden; jullie verdienen een boterham door te praten over mensen in armoede. Jullie houden elkaar lekker bezig zonder het probleem op te lossen. Een soort schaduweconomie dus.

Ik schrok wakker door deze hashtag. Waren we doorgeschoten in onze aanpak? Was ik een wereldverbeteraar geworden in plaats van corporatiebestuurder? Draaide ik in cirkels mee om de hete brij van het echte probleem met organisaties die hun bestaansrecht ontlenen aan de sores van mensen?

Ik besloot de dame van de hashtag op te zoeken. Ze was ondernemer en kwam uit het werkgebied. Ze kende de geschiedenis van haver tot gort. Ze liet me zien dat we het steeds hebben over de vijftien procent van de mensen waarmee het niet goed gaat. 

Dat er ook positieve ontwikkelingen zijn en dat die om versterking vragen. Dat we gewoon goed moeten zorgen voor kwetsbare mensen. Niet door over ze te praten en voor ze te denken. Nee, door ze te helpen hun eigen weg in het leven te vinden. Dat we onze eigen normen en waarden niet op anderen mogen projecteren.

Kijk dus vaker buiten je eigen netwerken. Voer bijvoorbeeld Friday-Funday in. Zoek elke vrijdag iemand op die een bijzondere kijk op de maatschappij, de sector of het leven heeft. 

Mijn raam is er een stuk schoner door geworden. Maar dan kijk ik wel weer door mijn eigen raam.

Bert Moormann is directeur-bestuurder bij woningcorporatie Domesta.

Bron: Bert Moormann, Foto: CorporatieMedia