Vorige week had ik speeddates met huurders die zich daarvoor konden opgeven. Het was geen bont gezelschap. Vooral veel senioren met de vraag hoe zij aan een woning kunnen komen in een nieuwbouw seniorencomplex dat in een parkachtige omgeving in het centrum van Alphen aan den Rijn wordt gebouwd. Mijn conclusie: oudere huurders willen best doorstromen uit hun eengezinswoning als wat wij bieden echt de moeite waard is.
Een boze mevrouw op niemand in het bijzonder omdat de flat en de omgeving waar ze al dertig jaar woont, veranderen. Ik moet haar uiteindelijk afkappen omdat de volgende huurder zit te wachten en ik vrees dat ons gesprek de zoveelste teleurstelling is als ik vertel dat ik niet zoveel voor haar kan doen.
Dan een paar huurders die je als corporatie nooit ziet omdat er nooit problemen mee zijn. Een vrolijk echtpaar dat eigenlijk geen tijd heeft – ze gaan op een lange vakantie – en waarvan de man eerlijk zegt dat ze alleen uit nieuwsgierigheid gekomen zijn; “We komen effe kijken wat voor vlees we in de kuip hebben”. Gevolgd door een dame die vertelt dat ze eigenlijk niks heeft en dat ze eerder uit haar werk is gekomen omdat ze het zo’n leuk initiatief vindt. Ik hoor haar levensverhaal.
Aan het eind van de middag, een groep huurders uit één complex met overlastklachten. In hun complex is een begeleid wonen project voor jongeren met een rugzakje. Daar hebben ze klachten over. Peuken in de binnentuin, spugen of stiekem roken in de lift, verkeerd geparkeerde fietsen buiten de rekken. Vol boosheid en frustratie laten ze mij de foto’s zien. Het project moet weg uit het complex! Zo op het eerste gehoor zijn er geen grote leefbaarheidsproblemen.
Maar toch maakt deze groep op mij de meeste indruk. De klagers zijn allemaal relatief jonge mensen waarvoor het leven niet vriendelijk is geweest. Drie dames afhankelijk van een scootmobiel. Voor een van hen betekent roken in de lift dat zij die dag niet naar buiten kan omdat ze van zuurstof afhankelijk is. Andermans spuug in de lift betekent voor een ander dat zij dat in haar eigen woning naar binnen rijdt want ze kan niet zonder de scootmobiel. Verkeerd geparkeerde fietsen bij de toegangsdeur betekenen dat ze niet naar buiten kunnen of weer om hulp moeten vragen. Hun boosheid heeft niets met de ernst van de klachten te maken, maar met de impact op hun leven. Ik neem mij voor dat we er iets aan gaan doen.
Ik wist niet vooraf wie er van onze huurders op onze uitnodiging zou ingaan. De corporatie kan voor een huurder een gesloten bolwerk zijn dat niet uitnodigt tot een gesprek. Als dit helpt om muren te slechten, dan was het een welbestede dag.
Monique Brewster is directeur-bestuurder bij Woonforte
Bron: CorporatieGids Magazine, Foto: Woonforte
Wat is het toch ieder jaar een voorrecht om CorporatiePlein te mogen organiseren. En wat was deze 13e editie - afgelopen…
www.corporatieplein.nl
CorporatieGids Magazine Juni 2024 - Klantdenken Inhoud Mara van Sluis (Parteon): Klantdenken vervlechten in onze verduurzamingsopgave Jurrian Koks en…
Zoek en vind leveranciers en adviesbureaus die IT-diensten en oplossingen aanbieden aan woningcorporaties.
