Column: Het is wooncrisis en de schuldigen zijn bekend

Geplaatst door CorporatieMedia op
 

“Nederland kan de hoge aantallen migranten niet aan. De asielopvang zit overvol {….} Bovendien leidt de aanhoudende asielinstroom tot problemen op het gebied van volkshuisvesting, gezondheidszorg en onderwijs.“ (bron website Rijksoverheid). In de asielparagraaf van het regeerakkoord: “Om de druk op de woningmarkt te ontlasten, wordt de Huisvestingswet gewijzigd en stellen we een verbod op voorrang in voor statushouders bij de toewijzing van sociale huurwoningen op grond van het feit zij statushouder zijn.”

Mensen met de asielstatus die, naar ons eigen oordeel, terecht gevlucht zijn voor oorlog of vervolging in eigen land komen voortaan in de praktijk niet meer in aanmerking voor een sociale huurwoning. Dat is het plan.

Onwaarheden verkondigen en deze steeds blijven herhalen is niet voorbehouden aan de nieuwe Amerikaanse president. Ook in Nederland hebben meerdere politieke partijen gehamerd op de link tussen asielmigratie en wooncrisis. Uit onderzoek blijkt dat het werkt. Veel respondenten van verschillende politieke kleur associëren intussen asielmigratie met woningnood.

Onze permanente regeringspartij VVD schrijft in haar verkiezingsprogramma: Het huren van een huis wordt duurder en duurder. Voor die hoge huur krijg je niet altijd een fijne woning terug. Vergeten zijn de tijden (het vorige verkiezingsprogramma) waarin gepleit werd voor “meer vrijheid bieden in het verstarde huurrecht, zodat huurders en verhuurders in de vrije sector zelf kunnen afspreken welke huur en welke voorwaarden zij in het huurcontract willen opnemen.” Deze zogenaamde vrijheid heeft bijgedragen aan de exorbitante huurstijgingen in de vrije sector. In het Parool van zaterdag 9 november is een huurder aan het woord die 3.500 euro per maand betaalt voor een woning van 105 vierkante meter.

En: “Om de verkoop van huurwoningen door woningcorporaties te stimuleren, moet de verhuurdersheffing omhoog. Een hogere verhuurdersheffing dwingt corporaties om terug te gaan naar hun kerntaken en op hun kosten te blijven letten.” Dat deden de corporaties, en de bouwproductie van sociale huurwoningen maakte een diepe val.

De feiten zijn bekend maar doen er niet meer toe. Van alle sociale huurwoningen gaat gemiddeld 10 procent naar statushouders. Als het aan de huidige regering ligt, mag ook dat straks niet meer. Dan is voorrang voorbehouden aan allerlei groepen mensen die het niet redden op de woningmarkt, alleen voor erkende vluchtelingen niet meer. En de strijdigheid met internationale verdragen? Doet die er nog toe? Woningcorporaties zijn geen clubs die op de barricaden staan. De sector verkiest veelal stille lobby boven protestborden of rechtszaken wanneer er in de politiek besluiten worden genomen die tegen de belangen van onze huurders en woningzoekenden, het bestaansrecht van corporaties en/of ons rechtvaardigheidsgevoel indruisen. Maar blijven we het ook zo doen wanneer maatregelen raken aan de kern van wie wij zijn, en wij niet langer alle groepen mogen huisvesten die zich niet zelfstandig redden op de woningmarkt? De vraag die de corporatiesector zich de komende tijd moet stellen is, wanneer gaan wij met elkaar een grens trekken?

Bron: CorporatieGids Magazine, Foto: CorporatieMedia